Het is zondagochtend en vroeg. Nou ja, vroeg… 10:00 uur. Het is nog net vakantie, dus vroeg. Met mijn lieve vrouw zijn we onze eerste goede voornemen aan het verzilveren; samen mountainbiken in het bos. In alle rust, dus zonder kinderen wel te verstaan, we hebben oppas geregeld. En wat bleek…. Het hele bos was vol met mensen met dezelfde goede voornemens. Ok, dat doet een beetje afbreuk aan het gevoel terug naar de wildernis te gaan, maar we laten ons niet gek maken. Het bos zat vol met vaders met kind, oudere mannen in groepen geclusterd (liefst stilstaand midden op het MTB-parcours voor een groepsfoto omdat ook deze groep inmiddels ruimschoots van smartphones voorzien is…), stevig doorstappende mannen met hun vrouwen op 10 meter afstand erachter, complete gezinnen en nordic walkende ouderen.
Om een bruggetje te slaan met veiligheid, iets over de laatste categorie. Of ik een bel heb. De oudjes schrokken zich namelijk een hoedje, omdat ze – nadat ze onaangekondigd rechts uit de flank schoten – mij hoorden remmen. Vanuit mijn perspectief was er overigens niet veel aan de hand. Mijn vrouw en ik hadden het parcours inmiddels afgerond en we fietsten bij wijze van cooling down met een slakkengangetje terug via het fietspad waarop de ouderen liepen. Ik zag aankomen dat ze weleens naar rechts zouden kunnen gaan afzwaaien, omdat hun wandelroute daar vervolgde. Ik hield ruim rechts aan en had dus ook een ruime marge om te reageren. Niks aan de hand dus. Mijn fiets beschikt overigens over een prima functionerende bel, maar ik wilde ze niet onnodig schrik aanjagen en ze gewoonweg voor laten gaan.
De geschrokken oudjes hadden duidelijk een ander perspectief van de roekeloze jeugd (ik ben 41, maar bedankt!) en lieten hun ongenoegen dan ook merken. Overigens leer ik onze kinderen dat ze uit moeten kijken voordat ze oversteken, maar afijn. We praten hier over risicoperceptie. Zo’n bosrit zit er vol mee. Mijn vrouw sloeg bijvoorbeeld sommige afdalingen over omdat ze het risico hoger inschatte dan ik. Het was inderdaad een modderpoel, maar mijn mannelijkheid stond een makkelijke (speciaal voor kinderen en mietjes) route niet toe. En ja, ik ben hard onderuit gegaan, maar dat kwam ook doordat ik mijn schoenen niet snel genoeg los geklikt kreeg van de pedalen. Volgens mijn vrouw horen schoenen op het parcours niet vastgeklikt te zijn. Ik haat het als ze gelijk heeft.
Ik neem me voor meer af te stemmen over risicoperceptie, zodat ik mijn vrouw minder vaak gelijk hoef te geven. Alhoewel mijn risicobereidheid altijd iets hoger zal zijn dan die van haar. Waardoor ik meer risico zal accepteren dat zij. Waar het om gaat is dat ik erover nagedacht heb en dat het me niet overkomt.
Je bent nooit te oud om te leren. Of het nou gaat om veilig oversteken, een persoonlijk ronde record neerzetten op het MTB-parcours of het een werksituatie betreft, het uitwisselen van risicoperceptie is nuttig. Daardoor kan een gezamenlijk beeld met wederzijds begrip ontstaan. De persoon (of functionaris) die het risico vervolgens al dan niet accepteert, doet dat op basis van een vollediger beeld door verschillende invalshoeken. Dat is wellicht van invloed op eventuele aanvullende maatregelen voordat hij of zij dat risico accepteert (of niet accepteert). Overigens bestaat nul risico niet. Hoewel media ons dat soms wil doen geloven is de wereld minder voorspelbaar en maakbaar dan we denken. Zwarte zwanen bestaan. De besluitnemer accepteert dus altijd enige mate van risico.
Het sportieve en werkzame jaar is begonnen! Stel je doelen, veel succes en pas op met oversteken!
Wie is Ludolf Prins?
Ken je mijn arbogereedschap al?